تحلیل ابعاد اصل حسن نیت در حقوق بین الملل در پرتو رویه قضایی

حسن نیت به عنوان یکی از اصول بنیادین و کلی حقوق بین الملل، بیانگر لزوم وجود انصاف، صداقت و معقول بودن در روابط بین المللی است؛ اصلی که پاسداشت منافع و انتظارات مشروع و معقول طرفین این روابط است و به طور ویژه به عنوان ضرورت در حل و فصل اختلافات بین المللی مطرح است. برخی از قواعد حقوق بین الملل، ازجمله لزوم وفای به عهد، استاپل، سکوت و سوء استفاده از حقوق و انجام مذاکرات، بر پایه حسن نیت بنا شده است. این مقاله با بررسی چگونگی ارتباط میان حسن نیت و قواعد مذکور، در پایان نتیجه می گیرد که اگرچه حسن نیت به تنهایی منبع تعهدات محسوب نمی شود، می توان برای آن، نقش تحدید حدودکننده قائل بود؛ بدین معنا که رعایت این اصل از سوی دولت ها، اجرای حقوق و تعهدات آن ها در عرصه بین المللی را تنظیم می کند.